Eddy's ervaringen tot Bali

Het heeft jaren geduurd voordat we deze langgekoesterde wens konden realiseren, maar de verwachtingen ervan vallen tot nu toe in geen enkel opzicht tegen. Ervaring met het vliegen hadden we al (in Europa), maar zo'n intercontinentale vlucht duurt wel 'wat' langer, maar we hebben helemaal geen last van een jetleg gehad. Tijdens onze tussenstop in Dubai merk je direkt dat de Aziatische mensen veel vriendelijker en vrolijker ogen: bij het aankijken glimlachen ze veel sneller en de vrouwen (meisjes) lachen en giechelen veel meer: ze lijken meer plezier te hebben. Ook tijdens het wachten in een lange rij zijn ze veel geduldiger en maken geen opmerkingen als er buitenlanders proberen voor te dringen, maar sluiten subtiel aan in de rij. Ook tijdens onze 'fotoshoots' waarbij men graag op de foto wil met 'blanda' Liesbeth, verzamelt degene met de meeste lef alle moed met allerlei aanwijzingen van de anderen,  om aan een van ons in het Engels (of met gebaren) te vragen of ze op de foto mogen. Na het maken van een foto wordt je uitgebreid bedankt, helemaal als ik de foto neem met hun toestel. Na het weerzien van de familie en iedereen gesproken te hebben bleek na een paar dagen hoe belangrijk de familieband is. Met de meesten klikte het direkt en krijg je hele hartelijke respons, zodra je maar enige moeite doet. Vooral oom Nico is erg attent; hij voelt zich echt verantwoordelijk voor ons. Liesbeth voelde zich hier ook al direct senang (op haar gemak). Ze vinden het ook erg leuk, dat Liesbeth ook alles probeert te eten, ook met sambal pedis (heet), en af en toe ook Indonesische woorden gebruiken; er wordt dan hartelijk en gemeend om gelachen. In veel opzichten herken ik bepaalde karaktereigenschappen, waaraan ik merk dat ik echt een halfbloed Indo ben. Ook bepaalde uitspraken of situaties van vroeger van mijn moeder kan ik nu beter plaatsen en eigenlijk is het wel jammer, dat je die bij terugkomst niet meer met mijn ouders kan delen.
Het rondreizen in Indonesie is ook een hele andere ervaring, dan in Europa: de contacten zijn vaak heel open en gemeend en dat werkt wederzijds. We plannen hier nu ook praktisch niets: we kijken per dag wat of wie er op ons pad komt en dat bevalt tot nu toe heel erg goed.
Na de eerste week Bandung e.o. te hebben verkend, meestal obv. de familie, hebben we met Hendra, een goede vriend van Ike (onze nicht) rondgereisd op Sumatra: echt een hele attente en zorgzame jongen, die alles voor ons regelde  (overnachtingen, eten en drinken, bezienswaardigheden en het kopen van allerlei dingen, inclusief het afdingen , waar hij heel goed in was!). Bovendien had hij leuke humor, kortom het klikte heel goed tussen ons. Hendra komt zelf van Medan, waar zijn moeder en oudste broer nog steeds wonen, maar sinds zijn studie psychologie woont hij op kamers in Bandung.
Sumatra is echt anders dan Java (wat wij er tot nu toe van hebben gezien). Een meer ongerepte natuur en authentieker. De bevolking, tenminste het Batakvolk komt veel norser over. Ze spreken met luide stem, zodat je snel denkt dat ze boos zijn. De binnenwegen waren soms erg slecht, maar voor de rest: wat hebben we genoten! Een prachtige natuur, leuke ontmoetingen en heerlijk eten en vooral ook heerlijk fruit, wat we niet kenden.
Na 2 dagen terug geweest te zijn in Cimahi zijn we per trein naar Yokyakarta gereisd, op zich een hele belevenis van 8 uur, met weer een hele cultuurverandering: landschap, mensen en ook de stad zelf.
Nu moesten we zelf alles regelen (muv hotel) wat prima lukte. Yokyakarta ervaren we als een hele prettige stad: minder (chaotisch) verkeer, geen gemotoriseerde betjaks en de mensen zijn wat relaxter: een grote stad, die provincialer aandoet. Wel zien we meer (Europese) toeristen. We nemen nu ook meer de tijd om van alles te genieten, want zoals gezegd bekijken we per dag wat we doen. De hoogtepunten waren natuurlijk de Borobudur en de Prambanan afgelopen zaterdag, maar de betjakritjes en de leuke gesprekken, maar ook van de natuur en het heerlijke eten genieten we iedere dag weer. De afgelopen dagen regende het iedere dag na de middag, zodat we wat meer tijd hadden om de Internetsite bij te houden (mbv de IPad) mede omdat we in het guesthouse WiFi tbs hadden; helaas kon ik geen foto's van mijn fototoestel uploaden, maar wel  vanaf mij IPhone. De week in Yokya zit er nu alweer op, het gaat echt zo snel! We zijn nu onderweg met het vliegtuig naar Bali en hebben nog 16 dagen om te genieten van dit prachtige land.
Tot zover mijn impressies van deze heerlijke vakantie.

Eddy