Kraton en waterpaleis van de sultan

Zaterdag 19 februari
Wij hebben lang uitgeslapen, dankzij het feit dat we de airco voor s nachts wat beter leren afstellen. de afgelopen nachten was dat een ramp ( we zijn ook niets gewend hè) of we  lagen te klappertanden in bed, of we dreven het bed uit van de warmte. Vannacht ging het goed. vandaag gaan we een beetje aankeutelen, we zitten precies op de helft van onze vakantie, het gaat ook zo snel voorbij. Yogyakarta is een heel andere stad dan Bandung en Medan, het is meer westers georiënteerd, er komen ook veel buitenlanders, Bulees, het verkeer is minder heftig en het eten smaakt veel minder pedis ( scherp). er wordt meer gebruik gemaakt van kokosmelk en curry's, heel lekker hoor daar niet van, thuis eten we niet zo lekker, maar we vragen er wel steeds "homemade sambal " bij, die uit de fles is net ketchup, niets aan. Waar we hier ook dol op zijn is de koffie toebroek en de heerlijk pisang gorengs, niet te vergelijken met zoals je ze thuis zelf maakt. 
Nog even iets over de bijzondere ontmoeting met zuster Kien, zoals beloofd een van de eerste dagen.Zuster Kien is een religieuze vrouw van 77 jaar , die vier jaar geleden door een CVA halfzijdig verlamd is. Zij is altijd heel actief geweest op allerlei fronten, naast haar werk als tandarts, deed ze veel werk voor de gemeenschap. dat ze nu aan een rolstoel gebonden is en afhankelijk van anderen,  noemt ze "haar vagevuur" ,maar ze beschikt nog steeds over een hele sterke geest. 
Zij is opgegroeid in het voormalig Nederlands Indië  en was nog een jong meisje toen de oorlog uitbrak, haar vader was eigenaar van een hotel op midden Java. De mannen daar werden opgeroepen voor dienst en mevrouw van Heutz ( die dichtbij het hotel woonde) kwam bij zuster Kiens vader, wat moet ik nou zo alleen met twee kinderen zonder geld, haar vader zei "kom maar hier wonen en geeft als tegenprestatie mijn kinderen maar Nederlandse les, zodat ze goed Nederlands leren spreken" , haar vader had ook het tafelzilver van mevrouw van Heutz verstopt. Na een verblijf in het Jappenkamp is mevrouw van Heutz met haar kinderen terug naar Nedereland gegaan. Ze hadden nog navraag gedaan naar zuster Kiens familie maar ze dachten dat iedereen omgekomen was. Vanuit Nederland hebben ze de zoektocht via Indonesische kranten voort gezet en ze waren heel blij met het bericht dat zuster Kien en haar familie nog leefden. Het contact is hersteld en zuster Kien vertelde ons, "door een goede daad van mijn vader, wordt ik nu heel goed verzorgd "',de zoon en dochter van mevrouw van Heutz (de zoon is inmiddels overleden) ondersteunen haar financieel. Een van de grote verschillen tussen Indonesie en Nederland , als je hier niet kunt werken door ziekte of andere omstandigheden, is er geen bijstand of uitkering, dan ben je afhankelijk van anderen,  meestal je familie,
gelukkig voor zuster Kien dat zij zich over haar verdere verzorging en onderhoud geen zorgen hoeft te maken.

Zondag 20 februari
Vanmorgen zijn we na een heerlijk ontbijt van dunne flensjes met banaan met de betjak, waar we nu helemaal aan gewend zijn, naar de Kraton gegaan voor een dans en muziek voorstelling. Er waren drie uitvoeringen, jammer genoeg weten we niet precies wat ze uitbeeldden maar het was echt fantastisch, de dansen werden begeleid door een groot gamelan orkest met een  nogal klagend gezang. Na de twee uur durende voorstelling zijn we na een atelier waar wajang poppen worden gemaakt gegaan. We beginnen het systeem hier steeds beter te begrijpen, als een taxi chauffeur of een betjak driver iemand naar een hotel of winkel brengt, ontvangt hij provisie daarvoor. De poppenmaker had ons het hele proces uitgelegd, er zit heel veel symboliek in z on pop, gelukkig krijg je bij aankoop via de mail een beschrijving van je eigen pop, want het is onmogelijk om het allemaal te onthouden. Daarna hebben wij zijn collectie bekeken, natuurlijk zagen we meteen een hele mooie en het spel van bieden en afdingen kon beginnen. Afdingen  hebben we meteen de eerste dag hier geleerd , de familie was steeds erg bezorgd dat ons een poot zou worden uitgedraaid , dus de helft van het gevraagde bedrag plus ongeveer 20 procent er bij en dan heb je meestal wel de goede prijs.  Het is een hele poppenkast, want niemand mag gezichtsverlies lijden, uiteindelijk zijn we het goed eens geworden en het hele gezin van oma tot kleinkind, kwam ons groeten, dat is gewoon heel leuk. Vandaag was Mardy weer de hele dag onze  betjakdriver, hij heeft ons toen naar het waterpaleis gebracht, deze is in 1758 gebouwd door de sultan voor zijn 35vrouwen en honderdvijftien  kinderen. Het is een groot complex met drie verschillende baden, een voor de kinderen, een voor de vrouwen, waarvan de sultan dan vanaf het balkon een vrouw uitkoos die met hem naar zijn eigen zwembad ging, Ja hij had het goed voor elkaar. Rond het waterpaleis wonen en werken heel veel mensen, allemaal in dienst van de huidige sultan ( deze heeft maar een vrouw en vijf dochters) en ze respecteren hem enorm, hij is sociaal en schept veel werkgelegenheid. Zijn illustere voorgangers hadden dezelfde naam als de huidige, wel drie regels lang, maar tijdens hun studie in Nederland (Delft) werden ze gewoon Henkie genoemd. In de namiddag of begin van de avond gaat het hier iedere dag heel hard regenen, enorme plensbuien, maar de temperatuur blijft hoog. Vandaag weer allerlei leuke gesprekken gehad, Eddy zelfs met een Japanner, die deed Indonesië in vier dagen, dat zijn de echte. Jonge Indonesische meisjes spreken mij vaak aan en willen alles over Nederland weten, over onze kinderen, werk en levenswijze, ze denken allemaal dat we in Nederland stinkend rijk zijn, ze moesten eens weten. Maar we houden hier de schijn wel op. Een fijne week alvast groetjes.